senvoĉa /k/ antaŭ vokaloj kaj la plejparto da konsonantoj, sed voĉa /g/ antaŭ voĉaj /b d ĝ g z ĵ/[1]
Rimarkoj: notu ke, kiel en la fontaj lingvoj de Esperanto, la sonoranto /v/ ne kaŭzas tian voĉkonformigon. T.e., /kv/ kaj /gv/ estas elparolataj malsame.
1 La dua k lasta epoko de la kenozoika erao, ampleksanta (laŭ la aŭtoroj) la lastajn unu, du aŭ tri milionojn da jaroj pasintajn ĝis nun, k dividita en du partojn: pleistoceno k holoceno.[2]
↑"Ĉe senpera sinsekvo de konsonantoj voĉa kaj senvoĉa, neevitebla estas la sonkonformigo de unu el ili. Tiel oni prononcas proksimume: apsolute (absolute), ogdek (okdek), egzisti (ekzisti), lonktempe (longtempe), glafsonoro (glavsonoro) ktp. Ĉar tiu asimilado de unu konsonanto al la sekvanta (t.n. regresiva) estas konata de tre multaj lingvoj, gi estas tolerebla ankaŭ en E-o." — Kálmán Kalocsay kaj Gaston Waringhien. Plena Analiza Gramatiko de Esperanto. Kvina korektita eldono. — Roterdamo, 1980. §17 Sonoj kaj literoj.
