la baza vokalo -i- de Esperanto -is, -int-, -it- venas de la baza vokalo -i- de la latinaj ek-aspektaj (perfektivaj) fleksioj: -ī (mi), -imus (ni), -istī (ci), -istis (vi), -it (ŝ/li), -ērunt (ili). Sed la ideo ne estis origine de Zamenhof. Vidu:
↑'iy', prononcata IFA: /ju/ , respondis al la franca 'u' IFA: /y/
↑Langue internationale nèo-latine Rimarko: Notu bone ke la fina -m en la tabeloj tieaj estas la fleksio por unua persono ununombra (mi). Courtonne eldonis tro malfrue esti la fonto de la vokaloj en Esperanto. Volapuko havis iome similan sistemon, kaj ankaŭ estis tro malfrue esti la fonto.
↑La interlingvo de Courtonne ne havis simplan pasintecon, sed havis la vokalon -i- en la pasinteca subjunktivo
↑Zamenhof forlasis la es-tempon en 1887, la sama jaro kiam li eldonis Esperanton. (Christer Kiselman, 'Variantoj de esperanto iniciatitaj de Zamenhof'. En Esperanto: komenco, aktualo kaj estonteco, UEA, 2010)
