mundus

latina

Deveno

Du ebloj estas:

1. Etruska 𐌌𐌖𐌈 (muθ, "truego," "infero")
2. Prahindeŭropa *mh₂nd- ("ornami"), do kognata kun la malnova altgermana mandag ("ĝoja," "feliĉa"). Sence de "pura, neta" eble ankaŭ kunigita kun la prahindeŭropa *muh₂-, *meuh₂- ‎("lavi, malsekigi").

 Adjektivo

mundus (femina ununombro munda, neŭtra ununombro mundum); unua/dua deklinacio

1. pura; neta
2. bonmaniera, rafinita, eleganta, monduma
3. ornamita

Derivaĵoj

• mundifico
• munditer
• mundo

Kontraŭvortoj

• (pura): immundus

 Substantivo

mundus (ununombra genitivo mundī), m

1. tualetaj ornamaĵoj, ornamaĵoj, vesto (de virino)
2. ilo
3. (= κόσμος (kósmos)) la universo, la mondo, precipe la ĉielo kaj la astroj
4. la loĝantoj de la tero, la homaro
5. (eklezia latina) la mondo kontrastigata kun la eklezio; ĉi tiu mondo, la mondo de peko kaj morto, kontraŭe al la reĝlando de Kristo de sankteco kaj vivo

Derivaĵoj

• anima mundi
• mundanus
• mundialis