tiu

Esperanto redakti

Ĉi tiu kapvorto konsistas en fundamenta
radiko, derivaĵo aŭ kunmetaĵo.

Pronomo, Tabelvorto redakti

Kazo	Ununombro	Plurnombro
Nominativo	tiu	tiuj
Akuzativo	tiun	tiujn

Signifoj
redakti

montrovorto pri identeco. Morfemo uzata:

I- kiel determinanto de subst.:

1 por montri personon aŭ objekton, kun aŭ sen gesto: ĉu ĝi estas tiu juna kortegano, kiu loĝas…—Jes, apud tiuj arboj^[1]; tiu ĉi libro havas sesdek paĝojn^[2].

2 por esprimi, ke la apuda subst. estas jam konata: en unu tago, kiam ŝi estis apud tiu fonto, venis al ŝi [….]Z.

II- kun elipso de subst.:

1 ĉar tiu subst. troviĝas en la kunteksto aŭ parola situacio: kiu estas tiu (sk. «homo» aŭ «objekto»)?; forpelu ĉi tiun, k lasu la alian!; tiuj ĉi (sk. «homoj» aŭ «bestoj») estas denaskaj malamikoj;

2 por reprezenti jam priparolitan personon, kiam tiu persono ne estas la subjekto de la antaŭa prop.(tiu lasta): Jakob alproksimiĝas al Isaak k tiu lin palpiŝ; li rakontis al sia edzino pri la maljuna viro k pri la stana soldato, kiun li sendis al tiuZ.

3 por esti la korelativo de rilativo: plej bone ridas tiu, kiu ridas la lastaZ; kiu regalas per ŝtonoj, tiun oni dankas per bastonojZ.

III- pron-e, anst. «la + subst. antaŭe menciita»: doktrino, apogita sur tiu de Platono; mi preferas la poemon de Lenau al tiu de Goeto.

Ekzemploj

[1] Ĉiu persono... devis, se tiu estis 6-jara aŭ pli, porti surbruste flavan stelon de Davido.^[3]

Pri aliaj arboj de tiu loko ni diros nur kelkajn vortojn.^[4]

Frazaĵoj

ĉi tiu, tiu ĉi, tiu for
iu kaj tiu, tiu kaj tiu. Sintagmo uzata por eviti precizigi k elnombri serion da aferoj: novajn formojn oni devas doni kun la formoj malnovaj, aldonante la rimarkon, ke «la fundamenta formo estas tiu k tiu (malnova), sed en la literaturo plej ofte estas uzata la formo tiu k tiu (nova)»Z; (analoge) preĝu por mi, preĝu por tiu, edzino de tiu!B. ☞ tia-tia.