kunordo
Kazo | Ununombro | Plurnombro |
---|---|---|
Nominativo | kunordo | kunordoj |
Akuzativo | kunordon | kunordojn |
Vorterseparo |
- kun/ord/o
Signifoj |
- [1] Λ lingv. Parto de la gramatiko, kiu priskribas la regulojn de kombiniĝo kaj kunordo de la diversaj lingvaj unuoj.
- [2] Λ lingv. Kunligo el du samfunkciajn propoziciojn, por ilin ligi aŭ kontrastigi: la konjunkcioj (kaj, sed, ĉar…) servas por kunordo de la propozicioj.
- kunordigilo Λ lingv. Ĉiu el la morfemoj, servantaj por kunordigi (konjunkcioj kaj similfunkciaj adverboj, kiel «nome», «cetere»…).
Derivaĵoj |
- kunorda. Rilata al la kunordo: kunorda regulo, eraro.
- frazkunordo. Parto de la kunordo, koncernanta la grupiĝon de propozicioj en frazon. ➞ propozicio kunordigita, subordigita, kompletiva, adjekta, rilativa; rekta, nerekta parolo.
- propozicikunordo. Parto de la kunordo, koncernanta la rilatojn de la diversaj partoj de propozicio.
- vortkunordo. Parto de la kunordo, koncernanta la grupiĝon de vortoj por la esprimado de kunorda funkcio. ➞ epiteto, apozicio, apudmeto, nomesprimo, suplemento.
Ekzemploj |
- [1] Kunordo estas parto de lingvoscienco, kiu studas la manieron, laŭ kiu la vortoj estas grupigataj en la frazo.
- [2] la konjunkcioj (kaj, sed, ĉar…) servas por kunordo de la propozicioj.
- kunordigilo Λ lingv. Ĉiu el la morfemoj, servantaj por kunordigi (konjunkcioj kaj similfunkciaj adverboj, kiel «nome», «cetere»…).[1]
Tradukoj |
Referencoj kaj literaturo |
- Vikipedio enhavas artikolon pri: Kunordo
- "reta-vortaro.de" kunordo
- Ĉefred. G. Waringhien, Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV), SAT: Paris, 2005 -- kapvorto "kunordo".
- Tatoeba, la fraza tradukvortaro, frazoj kun tradukoj al aliaj lingvoj "kunordo"
- La Simpla Vortaro, „kunordo“.
Fontoj kaj citaĵoj |
- ↑ Ĉefred. G. Waringhien, Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV), SAT: Paris, 2005.