Vidu ankaŭ (ĉiuj lingvoj): ,
 Deveno

El la malnova franca tu, siavice el la latina kaj finfine la prahindeŭropa *túh₂*tū.

 Prononco

 Signifoj
redakti
  1. ci   

vira, ina

 Rimarkoj
Multenombra formo: tus
uzenda antaŭ la substantivo; postsubstantiva estas uzenda iu formo de tuyo
 Silabseparo
tu
 Elparolo
IFA t̪u 
 Gramatikaj trajtoj
  • 2a persono ununombra

 Signifoj
redakti
  1. cia
 Ekzemploj
[1] ¿Dónde está tu mochila?
Kie estas cia dorsosako?
 Referencoj kaj literaturo
[1] Real Academia Española, Diccionario de la Real Academia Española, 2001 „tu
[1] LEO hispana-germana, kapvorto: „tu
 Deveno

Latina tu laŭ koncepta ŝablono de la frumoderna angla thou, franca tu, germana du, itala tu, hispana tu, kaj rusa ты ‎(ty).

 Prononco

tu (plurnombro vi)

  1. ci
 Samsencaĵoj
  • vu (formala)
 Derivaĵoj
 Prononco

IFA /tu/ 

(oblikvo te, posesivoj tu kaj tue)

 Signifoj
redakti
  1. ci
 Deveno

El la praitalika *tū, siavice el la prahindeŭropa *túh₂*tū. Kognatoj inkludas la antikvan grekan σύ, sanskritan त्वम्, malnovan anglan þū, arkaikajn anglan kaj skotan thou, kaj malnovan persan 𐎬𐎺𐎶.

 Prononco

(genitivo tuī, dativo tibi, akuzativo kaj ablativo , poseda adjektivo tuus)

 Signifoj
redakti
  1. ununombra vi; ci

Rimarkoj pri uzado

redakti

Malsame ol en la latinidaj lingvoj, mankas en Latino la ununombra "ci-via distingo." Tio estas, estas la universala ununombra duapersona formo en la latina, sendepende de kunteksto, dum vos ĉiam signifas la plurnombron.

Ankaŭ, la nominativa uzo de latinaj personaj pronomoj ĉiam havas emfazan signifon. Ekzemple:

Mihi places: Vi plaĉas al mi.
Tu mihi places: Estas vi, kiu plaĉas al mi; nur vi plaĉas al mi.

 Signifoj
redakti
  1. ci