subjekto
- subjekt/o
1 Λ Sintaksa funkcio k frazelemento kun tia funkcio, esprimanta la aferon, pri kiu oni asertas, ke ĝi plenumas ian agon aŭ estas en ia stato; en E. verbon minimume unuvalentan nepre akompanas subjekto; ekz. en la frazoj «mankas mono» «mi legas (aŭ: «mi legas libron)», «la karoton manĝis la azeno», «Johano ŝajnas feliĉa», la subjektoj estas resp. mono, mi, la azeno, Johano. ☞ predikato, predikativo, objekto, cirkonstanco.
2 Φ La pensanta, sentanta, volanta mio, kontraste al la ne-mio, al la ekstera mondo; scianto kontraste al la sciataĵo. ☞ objekto.
3 ⚕Ψ Homo, rigardata kiel havanta specifajn korpajn aŭ psikajn tendencojn, aŭ kies fizikajn aŭ psikajn reagojn oni studas: iu galmalsana, pletora, histeria, malbonstata subjekto; esti subjekto de eksperimentado. subjekta. Rilata al subjekto: Λ subjekta suplemento.
 | Tradukoj |
 | Referencoj kaj literaturo |