[1] Recuerdo que íbamos de bache en bache ¡pum! ¡pum! ¡pum! por esa carreterita destartalada y el carro a toda desbarajustándose, como se nos desbarajustó después Colombia, o mejor dicho, como se «les» desbarajustó a ellos porque a mí no, yo aquí no estaba, yo volví después, años y años, décadas, vuelto un viejo, a morir.[1]
→ Mi rememoras, ke ni rulfalis el vojkavo en vojkavon pum! pum! pum! laŭ tiu miskunigita ŝoseeto, kaj la aŭto plenplen-rapide ĥaosiĝis, kiel poste Kolombio ĥaosiĝis ĉe ni, aŭ pli ĝuste dirite, ĥaosiĝis “ĉe ili”, ĉar ĉe mi — ne; ĉi tie mi ne estis, mi revenis poste, jarojn kaj jarojn, jardekojn, iĝinta maljunulo — morti.