falto

falto Esperanto

 Substantivo

Kazo	Ununombro	Plurnombro
Nominativo	falto	faltoj
Akuzativo	falton	faltojn

1. Haŭtsulketo ĉe la frunto, vizaĝo aŭ interno de la manoj, ordinare kaŭzita de la aĝo.

   Ŝi estas juna kaj pro tio ne havas faltojn.

   La haŭto sub liaj okuloj pendas falte.

   Maljuneco faltis ŝian belan vizaĝon.

   Vi aspektas tre bone malgraŭ la faltiĝinta frunto.

   La ĥirurgoj senfaltigis ŝian vizaĝon.

Deveno

el la germana Falte

Tradukoj

   

angla: wrinkle → en, crease → en, fold → en franca: ride → fr germana: Falte → de

nederlanda: rimpel → nl rumana: fald → ro Volapuko: fron → vo

Referencoj kaj literaturo

• Majstro, la Esperanta multlingva tradukvortaro: „falto“.

Referencoj kaj literaturo

•  falto